یادداشتی کوتاه در رابطه با فیلم Instant Family

با اکران فیلم Instant Family بینندگان این فیلم، انتظار تماشای اثر متوسطی را داشتند، اما کاملا هیجان‌زده و احساساتی به خانه‌هایشان برگشتند.

فیلم Instant Family که به خوبی توسط «شان اندرز» (Sean Anders) کارگردانی شده است حاصل به کاغذ درآوردن خاطرات و تجربیاتی شخصیِ خود او در رابطه با فرزندخواندگی بوده است. وی سعی داشت داستانی واقعی در رابطه با کودکانی که وارد زندگی پدر و مادری جدید می‌شوند و یک‌شبه خانواده‌ای نو بوجود می‌آورند را به تصویر بکشد.

موضوع فیلم Instant Family درمورد زوجی خوش‌بخت و خوش‌حال و جذاب است که پا به دوران میانسالی می‌گذارند و حالا به هردلیلی کمبود کودک را در زندگی خود احساس می‌کنند. بنابراین آن‌ها تصمیم دارند تا کودکی را به فرزندخواندگی بپذیرند. درواقع ماجرای اصلی فیلم از جایی آغاز می‌شود که به جای یک فرزند، پای چند فرزند به خانه‌ی آن‌ها باز می‌شود.

این فیلم با بازی فوق‌العاده‌ی «مارک ولبرگ» (Mark Wahlberg) در نقش پیت و «رز برن» (Rose Byrne) در نقش الی، که حالا پدر و مادر سه فرزند می‌شوند بسیار تماشایی و هیجان‌انگیز است. صحنه‌هایی که پیت و الی در مرکز فرزندخواندگی به سر می‌برند بسیار خنده‌دار و واقع‌گرایانه است، چراکه بر خلاف بقیه خانواده‌هایی که برای پذیرفتن فرزندخوانده به آن‌جا رفته بودند، آن‌ها کاملا بی‌تجربه و حتی مسخره به‌نظر می‌رسند، اما حتی این مسئله تصمیم آن‌ها را عوض نمی‌کند. پیت و الی در ابتدا تصمیم داشتند یک فرزند را بپذیرند و طی اتفاقی غیر منتظره، آن‌ها مجبور به پذیرفتن سه فرزند با سنین مختلف می‌شوند.

در ابتدا وقتی آن‌ها نوجوانی ۱۶ ساله به نام «لیزی» (Lizzie) با بازی «ایزابلا مونر» (Isabela Moner) که با دوران بلوغش دست‌و پنجه نرم می‌کند و برادر کوچک‌تر و مهربان اما دست‌و پا چلفتی‌اش «خوان» (Juan) با بازی «گوستاو کویروز» (Gustavo Quiroz) و خواهر کوچکتر و شیطان آن‌ها «لیتا» (Lita) با بازی «جولیانا گمیز» (Julianna Gamiz)، را امتحانی به خانه میاورند تا بصورت رسمی به فرزندخواندگی بپذیرند، فکر می‌کنند که فقط باید آن‌ها را خوب بشناسند و زندگی بهتری به آن‌ها هدیه کنند، اما خیلی سریع همه‌چیز از هم می‌پاشد و آن‌ها ناامید می‌شوند. چراکه (یک شبه) پدر و مادر شدن، آن‌هم برای ۳ فرزند در سنین مختلف کار آسانی نیست.

این فیلم به اندازه‌ی لازم، جنبه‌های طنز و خانوادگی خود را حفظ می‌کند. شما با صحنه‌هایی که در آن، کودکان بالاخره الی و پیت را مادر و پدر خود خطاب می‌کنند احساساتی خواهید شد و با صحنه‌هایی که الی و پیت با این بحران که شاید نتوانند از پس این مسئولیت سنگین بر بیایند، ناراحت می‌شوید و در پایان در تمام صحنه‌ها با تمام شخصیت‌ها ارتباط برقرار خواهید کرد و از تماشای این فیلم لذت خواهید برد. با وجود این‌ها، دید واقع‌گرایانه فیلم نسبت به کودکانی که ممکن است در این سیستم صدمه دیده باشند و حتی مورد اذیت و آزار قرار گرفته باشند به خوبی نشان داده شده است. چراکه این موضوع به نظر ساده و قابل حل است اما رفته رفته متوجه سختی که خانواده‌ها با آن مواجه می‌شوند خواهید شد. مثلا وقتی الی و پیت در دوره‌ی آزمایشی اول، از این موضوع که اصلا سختی نمی‌کشند صحبت می‌کردند، بقیه خانواده‌ها به آن‌ها می‌خندند چرا که آن‌ها هنوز طعم واقعی بچه‌داری را نچشیده بودند.

به نظر من نام فیلم خیلی مفهوم جالبی به موضوع آن نمی‌دهد، چرا که  «خانواده یهویی» (Instant Family) نام مناسبی برای موضوع فیلم نیست. با توجه به سعی و تلاشی که پیت و الی و ۳ کودک دیگر در طول فیلم انجام می‌دهند تا بهتر هم‌دیگر را بشناسند و بتوانند شرایط را برای یکدیگر راحت‌ کنند، زمانی بیشتر از «یهویی» را سپری می‌کند و شاید بتوان گفت تنها ایراد فیلم Instant Family برای بیننده معمولی در واقع نام این فیلم است.

همانطور که در فیلم نیز مشاهده خواهید کرد، موضوع فرزندخواندگی در همه جا کمی جا نیفتاده و جدید به‌نظر می‌رسد و شاید کمتر کسی در شرایط عادی دست به چنین‌کاری بزند. اما درحین تماشای فیلم، با روند این کار و شرایطی که هر خانواده‌ای ممکن است با آن مواجه شود، آشنا می‌شوید. برخی فیلم Instant Family را تبلیغ فرزندخواندگی خطاب می‌کنند که اصلا کار اشتباهی به نظر نمی‌رسد چراکه بازتر کردن دید عموم مردم نسبت به مسئله فرزندخواندگی بسیار خوب و شیرین است.

و در انتها اگر به دنبال تماشای فیلمی خانوادگی و خوب و دلنشین می‌گردید قطعا تماشای این فیلم را به شما پیشنهاد می‌کنم. به شخصه، پس از تماشای فیلم از انتظارات پایین خود نسبت به کیفیت ساخت و بازی هنرمندان این مجموعه کاملا پشیمان شدم.