«میله های خداوند»؛ سلاح فضایی نیروی هوایی آمریکا
روزیاتو – حسین علی پناهی: در سال ۱۹۶۷ بیش از ۱۰۷ کشور جهان پیمان فضای خارجی (Outer Space Treaty) را امضا کردند که بر اساس آن هر گونه استقرار سلاح های هسته ای، بیولوژیکی و شیمیایی یا استفاده از آن ها در مدار زمین ممنوع شد.
چیزی که این کشورها فکر آن را نمی کردند اما ساده ترین سلاح تاریخ نیروی هوایی ایالات متحده بود: میله ای از جنس تنگستن که می تواند با قدرت انفجاری یک موشک بالستیک قاره پیما به یک شهر برخورد کند. در طول جنگ ویتنام، ایالات متحده از بمب هایی به نام «سگ تنبل» (Lazy Dog) علیه ویت کنگ ها استفاده می کرد.
این بمب ها در واقع قطعات محکم فولادی بودند که کمتر از ۵ سانتیمتر طول داشته و باله هایی روی آن ها تعبیه شده بود. هیچگونه ماده منفجره ای در این سلاح استفاده نشده و در تعداد هزاران عدد توسط هواپیماها بر فراز محل استقرار نیروهای دشمن به سمت زمین پرتاب می شدند. گلوله های سگ تنبل (بمباران جنبشی) می توانستند هنگام برخورد با زمین به سرعت باورنکردنی ۵۰۰ مایل بر ساعت (۸۰۰ کیلومتر بر ساعت) رسیده و پس از رها شدن در ارتفاع ۳٫۰۰۰ پایی می توانستند تا ۹ اینچ در بتن نفوذ کنند.
بمب سگ تنبل
این ایده مانند شلیک کردن گلوله به سمت هدف بود، اما به جای کاهش سرعت در طول مسیر، هر لحظه بر سرعت و قدرت نفوذ این گلوله افزوده می شد که نیروی بسیار بیشتری را هنگام برخورد با سطح ایجاد می کرد. بدین ترتیب این سلاح مانند بارانی از گلوله ها عمل می کرد که روی یک جنگل بزرگ باریده و تلفات نیروهای ویت کنگ را به شدت افزایش می داد.
این همان چیزی است که از پروژه جدید «ثور» (Thor) انتظار می رود. به جای صدها گلوله کوچک از ارتفاع چند هزار پایی، ثور از یک گلوله بسیار بزرگ استفاده می کند که از ارتفاع هزاران مایلی سطح زمین پرتاب می شود. ایده «میله هایی از جانب خداوند» (rods from god) ترکیبی از میله های تنگستنی به طول ۲۰ فوت (کمی بیش از ۶ متر) و عرض یک فوت (کمی بیش از ۳۰ سانتیمتر) بود که از مدار زمین رها شده و در نهایت به سرعتی ۱۰ برابر سرعت صوت می رسید. این میله ها تا ده ها متر در عمق زمین نفوذ کرده و هر گونه سنگر بتنی زیرزمینی مستحکم یا سایت های مخفی زیرزمینی را نابود می سازند.
علاوه بر آن، وقتی که این میله های گلوله ای با زمین برخورد کنند قدرت انفجار به اندازه بزرگی انفجار برخورد یک سلاح هسته ای خواهد بود اما بدون اثرات رادیواکتیو. چنین سلاحی می تواند یک هدف را پس از حداکثر ۱۵ دقیقه از زمان پرتاب نابود سازد. اما به گفته کارشناسان دفاع فضایی، هزینه پرتاب هر پوند سلاح در فضا کمتر از ۱۰٫۰۰۰ دلار نخواهد بود و با توجه به وزن ۲۴٫۰۰۰ پوندی (۱۰٫۸۹ تن) این میله تنگستنی هزینه چنین پرتابی سرسام آور خواهد بود. ساخت و پرتاب تنها یک میله خود هزینه ای سنگین در پی خواهد داشت، بدین ترتیب هزینه ای ۲۳۰ میلیون دلاری تنها برای یک گلوله تنگستنی آن هم در دوران جنگ سرد، هزینه ای غیرمعقول به نظر می رسید.
اما این روزها دیگر چنین هزینه ای گزاف به شمار نمی آید. دولت بوش پس از حملات یازده سپتامبر ۲۰۱۱ قصد داشت از این ایده برای هدف قرار دادن سایت های اتمی زیرزمینی در کشورهای متخاصم استفاده کند. جالب این که هزینه ساخت و پرتاب موشک بالستیک قاره پیمای Minuteman III که در سال ۱۹۶۲ معرفی شد تنها ۷ میلیون دلار بود. مشکل سلاح های هسته ای این است که برای نفوذ در عمق سطوح طراحی نشده اند.
همچنین باران رادیواکتیو ناشی از یک انفجار هسته ای می تواند محیط اطراف انفجار که ممکن است متعلق به کشوری متحد باشد را به شدت تخریب نماید. نکته کلیدی در مورد ساخت سلاح هایی مانند پروژه ثور این است که سلاح های مافوق صوت ضربه ای سنگین را هنگام برخورد با هدف ایجاد کرده و می توانند به تکنولوژی اصلی در جنگ های آینده تبدیل شوند.
