سیا

 بیست و یک سال گذشت؛ از ساعت ۱۷ آن روز لعنتی که کاپیتان برای آخرین بار در مسیر تهران به انزلی درست مقابل امام­زاده هاشم از ماشینش پیاده شد، آبی به دست و صورتش زد و برای آخرین بار صدای راستین را شنید را که می­‌گفت: «بابا چقدر خنک شدم» و چند ثانیه بعد برای همیشه چشم‌­هایش را بست.