تلخ

 همان نگرانی هایی که امیرکبیر داشت و همان هشدارهایی که حاج سیاح داده بود، هنوز به قوت خود باقی است؛ ما هنوز نتوانسته ایم یا نخواسته ایم به اندازه مصرفمان قند و شکر تولید کنیم.

 در این ۴۵ روز که از شیوع ویروس کوید ۱۹ و بیماری کرونا در ایران می‌گذرد و تا کنون جان ۳۰۰۰ نفر از هم‌میهنان‌مان را گرفته و در کشور‌های دیگر نیز رواج یافته و شبانه روز قربانی می‌گیرد، شاید به اندازۀ تمام عمرمان دست‌هایمان را شُسته باشیم! آن‌قدر که در روز‌های اول لطیفه‌های بامزه‌ای در سطح فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی دربارۀ دست شُستن‌های بسیار دست به دست می‌شد.

در این مطلب به حقیقت‌های بیرحمانه‌ای از زندگی اشاره می‌کنیم که بیشتر ما از پذیرفتن آن‌ها می‌ترسیم. اما این حقیقت‌ها هر چند که دردناک و ناخوشایند هستند، می‌توانند به ما کمک کنند زندگی‌مان را سروسامان دهیم و بیشترین بهره را از روز‌های عمرمان که نمی‌دانیم چقدر قرار است باشد، ببریم.

روزنامه خراسان – مریم سادات کاظمی: ۱۴ نوامبر ( ۲۳ آبان) در تقویم سلامت به عنوان روز جهانی «دیابت»نام گذاری شده است تا فرصتی باشد برای افزایش آگاهی عمومی از این بیماری و عوارض آن و از طرفی توجه به روند فزاینده آن در جوامع مختلف.امروزه این مناسبت در۱۵۰ کشوردنیا به رسمیت شناخته شده واقدامات […]